Supernova
Deze maand kwam helaas Stephen Hawking te overlijden: een briljant natuurkundige, wiskundige en kosmoloog. Zijn laatste werk betreft een studie naar parallelle universums en hij heeft veel geschreven over zwarte gaten en supernova’s. De wereld gaat hem missen. Prachtig is de wijze waarop hij uitleg geeft over exploderende sterren, de supernova’s dus. Een ster die op het eind van zijn levensduur het finale afscheid met een magnifieke spectaculaire explosie viert die wij door de enorme afstanden pas jaren en soms zelfs eeuwen later waarnemen.
In ons werkveld hadden we de afgelopen week ook de kans een prachtige explosie van een stervende ster te zien; een Carinova. Bij deze zorginstelling explodeerde het eigenregiemodel, met de leidinggevende als aanspreekpunt voor de verzuimende werknemer, in al haar pracht. Iedereen was getuige van de magnifieke teloorgang van verzuim als inwisselbaar en onderhandelbaar object aan het arbeidsongeschiktheidfirmament. De resten ervan, flarden ‘verzuim is een keuze en verzuim overleg je’, zullen uiteindelijk als grauwe grijze regenwolken uit het uitspansel wegdrijven. De visie (verzuim is gedrag) en de methodiek (de leidinggevende in gesprek met de werknemer over diens verzuim) zijn als een superzeepbelnova uit elkaar geplopt.
Iedereen kwam van het schouwspel genieten: belangenorganisaties, diverse vakbonden, de media en zelfs de Tweede Kamer. Natuurlijk zal het nog even duren voordat de laatste resten de komende jaren bij tal van overheidsinstellingen door de Privacypolitie AP zullen zijn opgeruimd, maar het wordt alleen maar schoner in de toekomst. Werknemers die verzuimen kunnen rekenen op een onafhankelijke en objectieve benadering door neutrale professionals en zeker niet door de leidinggevende die vanuit de machtspositie (en niet zelden als minimaal gedeeltelijk de oorzaak van het verzuim) wel even het gesprek aangaat. Die met verzuimverlof strooit of als zelfbenoemd bedrijfsarts, arbeidsdeskundige en casemanager gaat bepalen welke arbeid wel of niet passend is.
En de seminars en congressen over ‘het goede gesprek door de leidinggevende over het verzuim’ die ik in april en mei overal zie opduiken? Daar kun je heen gaan, maar ik zou zeggen: probeer eens iets anders. Neem bijvoorbeeld een stuk snelweg waarvan je zeker weet dat er op dat moment een trajectcontrole en een veiligheidscontrole aan de gang is.
Boven aan de inrit ga je even stilstaan en je laat de situatie rustig op je inwerken. In de verte zie je wat vrachtwagens en een enkele personenauto en over je schouder kijkend zie je dat er achter je even niets aan komt. De zon staat al iets lager, dus je zet je zonnebril op en je geeft even een paar keer goed gas. Niet te veel, want wel aan het milieu denken natuurlijk. Dan maak je je gordel los, geniet van de bevrijdende “KLIK” en je pakt je mobiele telefoon en toetst een nummer in. Terwijl je niet handsfree belt, geef je gas en terwijl je invoegt tikt de snelheidsnaald de 140 al aan. GAS!! En richting 160! Met volle teugen adem je je vrijheid in, terwijl in de verte zwart-gele poppetjes heen en weer rennen en zenuwachtige bewegingen maken. Blauwe lampen flitsen aan, afgewisseld door rode letters met STOP. Niet realistisch toch?
Wel realistisch: in de vergaderkamer van een grote overheidsinstelling wordt alles in gereedheid gebracht voor de belangrijke vergadering met HR, OR en directie. Nog snel worden de laatste cliffhangers voor de verhaallijn op sheets doorgenomen: ziekte overkomt je, verzuim is geen keuze maar verzuim overleg je. Belangrijk dat leidinggevende en werknemer in gesprek blijven, belonen en straffen werken niet. Inzetbaarheid als service, het goede gesprek. Ik zie in de verte zwart-gele poppetjes heen en weer rennen en zenuwachtige bewegingen maken. Blauwe lampen flitsen aan afgewisseld door rode AP-letters met STOP!
Ik wens jullie allemaal hele fijne feestdagen en een prachtig weekend!
