Praten over of praten met?
Eind vorig jaar, half december, was er nieuws vanuit Den Haag; het ging over het Productconvenant MKB verzuim-ontzorgverzekering. Er is inmiddels het nodige over deze productconvenant gezegd en geschreven en een interessante mening komt bijvoorbeeld van Janthony Wielink. Hij concludeert dat het achterliggende motief het borgen van de arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd is.
Hoewel het eigenlijk over verzuim gaat, is dit voor veel partijen een zeer belangrijk strategisch achterliggend doel. Voor de overheid bijvoorbeeld omdat een belangrijk deel van de financiering van de BV Nederland nu eenmaal wordt gedekt met de belastingen die aan de arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd zijn gekoppeld. Voor de arbodiensten en de verzekeraars omdat een dienstverband voor onbepaalde tijd vanwege de maximale verzuimduur van 2 jaar het meest renderend is.
Het is daarom dan ook logisch dat juist de partijen met de grootste belangen, vanuit hun lobby tot een convenant zijn gekomen, waarbij met name de kleinere werkgever wordt ondersteund. Dit als tegemoetkoming voor het feit dat de periode van loondoorbetaling bij verzuim op 2 jaar blijft staan, en niet te vergeten dat de periode van doorbelasting voor de WGA onverminderd 10 jaar blijft (ook al raakt die een kleine werkgever financieel minder).
De gedachte is dan als volgt: wanneer de werkgever ook in de toekomst verantwoordelijk blijft voor 2 jaar verzuim, bestaat de kans dat werkgevers nog meer dan nu gaan schakelen op dienstverlening van zzp’ers en daar loopt de overheid stevige (belasting)inkomsten mis. Voor arbodiensten is er (nog) niets te verdienen aan zzp’ers en de verzekeraars klagen al lang dat zzp’ers weigeren om zich tegen arbeidsongeschiktheid te verzekeren. Dat zzp’ers hun arbeidsongeschiktheidsrisico vanuit financiële en ideologische motieven liever (en massaal) onderbrengen bij broodfondsen zou juist een mooie innovatiekans voor verzekeraars kunnen zijn.
Binnenkort schrijf ik meer over de wijze waarop de arbeidsmarkt voor zzp’ers de komende jaren (naar mijn verwachting overigens tevergeefs) onaantrekkelijk zal worden gemaakt. Een ander onderwerp wat beslist aan bod gaat komen is de inhoudelijke verdieping op de MKB-verzuim-ontzorgverzekering.
Hoezo Verbond van Verzekeraars en de OVAL?
Voor nu wil ik inzoomen op het document waarin de basis- en werkafspraken voor het convenant zijn verwoord. Mijn specifieke belangstelling gaat uit naar punt 4, waar het volgende staat vermeld:
4. Het Verbond van Verzekeraars ontwikkelt in samenwerking met OVAL een werkwijzer ten aanzien van de taken en verantwoordelijkheden van de casemanager zoals beschreven in dit model.
Oké, rustig ademhalen en nog een keer lezen.… Ik haal inmiddels zo rustig adem dat een Zen-trainer zich bijna zorgen zou gaan maken, maar het staat er toch echt hoor! Het Verbond van Verzekeraars ontwikkelt samen met de OVAL een werkwijzer ten aanzien van de taken en de verantwoordelijkheden van de casemanager? Dat is eigenlijk best heel bijzonder want wat hebben die twee partijen nou daadwerkelijk met het casemanagement en wat weten zij van de werkzaamheden en verantwoordelijkheden van de casemanager?
En stel dat het Verbond en de OVAL wat van deze professional en de werkzaamheden en verantwoordelijkheden weten, zou het dan net zoveel zijn als bijvoorbeeld CS Opleidingen en het Register Specialistisch Casemanagement (RSC)? Alleen al vorig jaar en dit jaar hebben via CS Opleidingen bijna 1.000 mensen hun HAN-diploma gehaald waarmee ze zich kunnen inschrijven bij het RSC en de titel ROV of RCM(C) mogen voeren. In totaal zijn er de afgelopen 10 jaar door CS meer dan 5.000 register casemanagers opgeleid en het RSC heeft de afgelopen 2 jaar meer dan 1.100 HAN-gediplomeerde casemanagers als nieuw lid mogen verwelkomen.
Ik ben zowel bij CS als de RSC als adviseur in beeld en ik kan me niet herinneren dat de OVAL en het Verbond de afgelopen 10 jaar ooit één keer contact hebben opgenomen. Wel was er op mijn verzoek een gesprek in 2014 met de NVAB vanwege de wijze waarop diverse Kamerleden de onafhankelijkheid van de bedrijfsarts ter discussie stelden. Overigens staat er wat het casemanagement betreft sinds 2013 nog steeds onder meer het volgende op de site van de NVAB: Het inschakelen van een casemanager is niet steeds een waarborg dat de verzuimbegeleiding voldoet aan de eisen volgens de Wet verbetering poortwachter (Wvp) en de Regeling procesgang.
Ik zal de verleiding weerstaan om nog een paar professionals te noemen die geen waarborg zijn dat er aan de eisen van de Wvp wordt voldaan. Op zichzelf al interessante gedachte dat het inschakelen van de professional een waarborg zou zijn; uiteraard worden vast de afspraken, taken en richtlijnen voor de uitvoering van de werkzaamheden bedoeld.
Praat met mensen die er verstand van hebben
En juist daar is de brug naar het huidige onderwerp geslagen en komt de titel in beeld: praten over of praten met? Je kunt als traditionele spelers natuurlijk van alles van en over casemanagers vinden en dat gebeurt ook overal; een mooi voorbeeld is het Eigen Regie Model waar de leidinggevende de casemanager zou zijn. Een ook door de AVG inmiddels gelukkig al steeds meer achterhaald inzicht, maar helaas (bij overheidsinstellingen) nog (te) veel voorkomend.
Al meer dan 15 jaar ben ik pleitbezorger van het vak en leg ik uit dat het casemanagement een prachtig beroep (op hbo- en postbachelorniveau) is en dat de casemanager een professional zoals bijvoorbeeld de bedrijfsarts en arbeidsdeskundige is. Dat is precies waarom er ook met het RSC en CS gesproken moet worden wanneer het bijvoorbeeld om de uitvoering van de verzuimbegeleiding en de re-integratie gaat. Deze onderdelen van het vakgebied van de casemanager zijn een niet langer te ontkennen toegevoegde waarde op de competenties van bijvoorbeeld dezelfde bedrijfsarts en arbeidsdeskundige.
De criticasters steken nu direct het vingertje op, want natuurlijk is mijn mening niet objectief en indirect gaat het gewoon vast weer over het belang van CS Opleidingen. Tja, wat zal ik zeggen, gewoon maar zo laten? Dan door met waar het me uiteindelijk echt over gaat: het belang van werknemers en werkgevers. Dat belang is in het kader van het drieluik dat mede door de AVG is ontstaan – verzuim, arbeidsongeschiktheid en re-integratie- het best gediend met een professional die niet bij voorbaat in hetzelfde verdienmodel zit. Die niet per definitie deel uitmaakt van een arbodienst of een verzekeraar en dus waar het voor een werknemer of werkgever nodig is, zelfstandig kan denken en handelen en de regie kan nemen.
Mijn voorstel is daarom dat punt 4. als volgt wordt ingevuld:
4. Het Verbond van Verzekeraars ontwikkelt in samenwerking met OVAL en het Register Specialistisch Casemanagement een werkwijzer ten aanzien van de taken en verantwoordelijkheden van de casemanager zoals beschreven in dit model.
Hetzelfde voorstel doe ik aan de werkgroep die nu onder leiding van mevrouw Van Ark bezig is met de beleidsregels voor Taakdelegatie. Praat ook met het RSC want voordat je het weet wordt er een bok geschoten door alleen maar medisch (BIG) naar verzuim te gaan kijken, terwijl ruim 70% van het verzuim op dag 1 niet medisch is en de intake van verzuim daarom beter juist niet alleen medisch moet gebeuren. Anders zijn we straks nog meer met symptomen (de klacht) bezig in plaats van dat er naar eventuele oorzaken gekeken wordt.
Dus ‘stake-holders’, ga meer met het RSC en casemanagers in gesprek dan alleen vanuit eigen perspectief over ze te praten. Ik heb begrepen dat er bij het RSC inmiddels een afspraak met de directie van het Verbond staat en dat er een brief aan staatssecretaris Van Ark is gestuurd. Mooie initiatieven waar straks alle partijen vast beter door worden.
Bedankt voor je tijd en een fijne dag/avond,
Groet Herwin.
