Een memorabele 24 april 2019

De titel van deze blog zou kunnen doen vermoeden dat er op die dag ergens een leuk stukje stond dat me alsnog de inspiratie geeft om er iets van te vinden, over te zeggen. Ja hoor, in de Trouw van 24 april stond best een aardige: Het kan dus tóch: gratis geld voor iedereen. Of een ander leuk artikel waarin de Raad van State waarschuwt voor te veel belastingdruk. Maar daar gaat deze blog niet over, dus er speelde op 24 april 2019 vast iets anders en het is inderdaad geen toeval dat ik daar ongeveer een maand later over schrijf.

Op die bewuste 24e vond in Ede de eerste grote bijeenkomst van het RSC plaats en werden de doelstellingen van het toekomstig hoofdbestuur met de leden gedeeld. Omdat er zich een overweldigend aantal leden had aangemeld, richting de 400, moest er met spoed afspraken met het prachtige zalencentrum van de Reehorst worden gemaakt. Ik was er heel graag bij geweest en had me er al enorm op verheugd, maar helaas kon ik er niet bij zijn. Omdat ik in de avond van de 23e een hartinfarct heb gehad, lag ik exact op het moment van de bijeenkomst op de tafel voor een hartoperatie.

Voor het type operatie dat ik moest ondergaan moet je volledig bij kennis zijn en doodstil op de tafel liggen en zo had ik dus ongeveer 120 minuten de tijd om eens heel goed na te denken, allerlei dingen de revue te laten passeren en te ervaren wat er echt belangrijk is in het leven. Iedereen in de OK was druk aan het werk, de beeldschermen lieten haarscherp zien waar de stents naar toe onderweg waren en het röntgenapparaat zoemde als een soort van vlinderrobot over me heen, steeds daar waar de slangetjes rond mijn hart naar toe gingen.
Tja, daar lig ik dan op een verbazingwekkend smalle tafel; de beloofde kansverdeling is geruststellend goed; ergens rond de 95% (gaat goed) en 5% (gaat niet goed, dus einde oefening). De pijn is draagbaar maar wel nadrukkelijk aanwezig en veel, heel veel vragen suizen door m’n hoofd; heb ik het allemaal een beetje goed gedaan? Voor zoonlief, voor m’n ex, m’n familie, mezelf, voor de collega’s, studenten, relaties en noem maar op?

En via de vragen komen de gedachten: over de werkgroepen die nu landelijk met het vakgebied bezig zijn, taakdelegatie, MKB-ontzorgen, doorontwikkeling werkvelden casemanagement en AVG; allemaal klussen waar het RSC bij betrokken moet zijn. We hebben er zo veel energie in gestoken en maandenlang vergaderd en nu moet het gebeuren. Ik hoop dat in Ede met het RSC in de Reehorst goed gaat, dat iedereen enthousiast is, dat het nieuwe bestuur uitdraagt dat het om de register casemanager als professional en uiteindelijk om de passie voor het vak gaat! Ongeveer op hetzelfde moment dat ik terug in de kamer werd gereden begon in mijn nachtkastje mijn mobiel te piepen en kwamen, uiteraard per app, de eerste berichtjes door: het is super goed gegaan, succes, gaaf, iedereen blij! En ook veel berichtjes met: waar was je toch, waar ben je, we hebben je gemist, waarom heb je niet even heel kort een leuk woordje gedaan?

Inmiddels zijn we een maand verder en de zusters, tot op het bot gedreven enthousiaste meiden van begin 20, vonden dat ik na een dagje of 4 naar huis mocht. Onvoorstelbaar hoe bewust deze meiden voor hun vak hebben gekozen en hoe ze in het leven staan: passie! Zelf voel ik me beter dan het afgelopen jaar en ik mag inmiddels braaf sporten met zalen vol 75-plussers, cardiofitnessen en balletjes gooien. Het sporten is er vooral op gericht om te luisteren naar je lijf, je grenzen op te zoeken en je angsten te overwinnen. Verder begint iedere dag met een hand vol ‘smarties’ waar ik misselijk van word en steevast hoofdpijn van krijg, da’s wat minder.
Hup, de medische molen in en het is bijzonder om mee te maken hoe het je van werkelijk alle kanten echt wordt ingepeperd: vanaf nu ben je hartpatiënt hoor! Je hebt een waarschuwing gehad, geluk gehad en je moet vooral rustig aan doen en gezond eten, gezond slapen, gezond denken, gezond praten, gezond schrijven en nog meer gezond rustig aan doen….

Rustig aan doen?

Ehhhh en werken? Ik mis m’n werk, ik heb energie, inspiratie en ik wil lekker aan de slag! Witte jassen en verbaasde blikken…….werken? Voorlichtingsfilmpjes in het ziekenhuis met hartpatiënten die na een maandje of 8 voorzichtig begonnen met hun re-integratie, blije gezichten van mensen die zich na 2 jaar stukken beter voelen en dat werken komt dan vanzelf ook wel weer goed. Ik mag op één dag echt geen 4 zoute haringen eten van de cholesterol-taliban en de Gezondheidsraad heeft bepaald dat roomboter wel slecht en aspartaam (kunstmatige zoetstof) niet slecht is. Na de voedselvoorlichting ga je echt zo depressief richting huis dat het bijna ondoenlijk om niet rebellerend de eerste de beste snackbar binnen te vallen en de stents meteen een goeie smeerbeurt te geven met een frietje oorlog met uitjes en 2 frikandellen speciaal!

Is er dan niets veranderd? Jawel hoor, sinds 24 april is het net alsof er een soort van gordijn is opengeschoven en alles veel meer ‘binnen’ komt. Het rood van de eerste klaprozen is zo overweldigend rood dat het frontaal over de volle breedte door de voorruit van m’n auto geknald komt. Door al die prikkels gaat ‘moe worden’ tegenwoordig ook op een bijzondere manier: boem en nu ben je moe. Momenten en dingen waar ik geen zin in heb zijn veel nadrukkelijker aanwezig en voelen ook zo: ik heb er geen zin in. Mensen, momenten en dingen die leuk, gaaf en fijn zijn voelen ook zo: leuk, gaaf en fijn. Naar woorden moet ik soms wat langer zoeken omdat ze zich dan wat verstoppen in de bewegende ruimtes tussen gevoel en prikkels. En omdat alles in het leven met een reden gebeurt, zijn al die sensaties, de binnenkomende prikkels een kans die zich voordoet, een kans die ik kan pakken.

Resilient werken

De afgelopen weken heb ik gepuzzeld, nagedacht en heel veel gelezen. Stel dat er dingen gebeuren waardoor alles op z’n kop gaat wat doe je dan? Welke keuzes maak je en welke afslag neem je? Hoe wordt je beïnvloed en hoe wil je jezelf beïnvloeden? Wil ik weerbaar zijn, veerkrachtig; resilient? Weerbaar en veerkrachtig in mijn werk; wat mijn werk dan ook was of wat het dan ook zal worden? Leg ik de verantwoordelijkheid buiten mezelf neer of ben ik zelf verantwoordelijk?

Resilient werken en werken met passie… prachtige thema’s om mee aan de slag te gaan , voor mezelf en wie weet ook voor het vakgebied (casemanagement) als antwoord op de steeds verder vastlopende thema’s re-integratie, arbodienstverlening en inzetbaarheid? Maar ook als een mogelijke opening naar bijvoorbeeld de uitdagingen voor veranderende en verdwijnende beroepen? Schrijf maar op. Ik ga er mee aan de slag en vertel erover op de zomermarkt op vrijdagmiddag in de sessie: Hoe blijf je hersenfit en veerkrachtig?

Bedankt voor je tijd en een fijne dag/avond,
Groet, Herwin