Borg 14

De vorige blog is inmiddels meer dan 14.000 keer gelezen en bij deze bedank ik iedereen voor de verbazingwekkende belangstelling en vooral ook voor de warme en hartelijke reacties! Een korte update; het gaat inmiddels gemiddeld goed met me en 25 juli aanstaande gaat de volgende ingreep plaatsvinden. Ik zie mijn volgende ontmoeting met de Houdini der dotteraars, Dr. Hoseyni, vol vertrouwen tegemoet.

Veranderingen

De vorige keer voorspelde ik veranderingen en die gaan er serieus van komen. Tijdens mijn presentatie op de Zomermarkt heb ik mijn voorgenomen afscheid als mede-eigenaar van CS opleidingen bekend gemaakt. Er staat in de toekomst veel te gebeuren en ik wil vanuit een meer vrije rol mijn bijdrage aan CS opleidingen en ons mooie vakgebied kunnen leveren.

De brug naar de borg-schaal

Tijdens mijn revalidatie heb ik me voorgenomen om zoveel mogelijk van de gebeurtenissen die ik als nieuwbakken hartpatiënt meemaak om te buigen naar handige leervoorbeelden. Een mooi en steeds weer in het oog springend voorbeeld is de tegenstrijdigheid van de verschillende manieren van het ‘patiëntdenken’. De mensen in mijn omgeving zeggen: “nou Herwin, je hebt een waarschuwing gehad, doe nu vooral eens rustig aan. Pas je wel goed op jezelf?” Het ziekenhuis zegt juist het tegenovergestelde tegen haar patiënten: “overwin de angst voor een nieuw infarct en zoek de grenzen van je nieuwe belastbaarheid op en leer naar je lichaam te luisteren.”

Maar hoe zoek je nou naar grenzen die voor iedereen verschillend zijn en hoe kun je die meetbaar maken? Een mooie uitdaging want de belastbaarheid voor een hartpatiënt is heel wat anders dan voor een gezond iemand. En dan heb je ook nog eens te maken met de specifieke eigen ervaringen die per patiënt verschillend zijn, iedereen beleefd een inspanning immers op zijn eigen unieke wijze. Net als bijvoorbeeld de werknemer die aan z’n comeback werkt, hoe zoek je daarvoor nu bijvoorbeeld de grenzen op die het kader vormen voor een succesvolle re-integratie? Wat stellen we voor de re-integratie centraal, de functie, het werk of de te verwachten benodigde tijdsduur en de (on)mogelijkheden en de beleving van de werknemer?

Subjectief meten om objectiveren toch mogelijk te maken: de borg-schaal

De kreet ‘meten is weten’ kennen we allemaal wel en de meetlat voor de persoonlijke beleving van de inspanning bij de cardiofitness noemen we de Borg-schaal. Omdat ‘gissen is missen’ juist bij de cardiorevalidatie niet echt handig is moet de grens voor iedere patiënt persoonlijk herkenbaar gemaakt worden. In de afbeelding zie je de uitleg en de twee streepjes geven de ideale belastbaarheidsrange aan, tussen de 11 en de 16.

De een haalt die optimale score door bijvoorbeeld gewichtjes van 1 kilo 10 keer op te tillen en de ander tilt een borg 14 met 10 keer gewichten van 15 kilo. Juist deze individuele beleving maakt dat niet het gewicht of het wattage met fietsen bepalend is voor de score, maar de patiënt zelf is de graadmeter. Deze methodiek stelt de begeleiders in staat om bij iedere individuele patiënt de progressie te meten (is weten) en samen doelen te kunnen stellen. En terwijl ik bij iedere oefening mijn Borg-schaal invulde ging ik me afvragen of er misschien ook zoiets mogelijk zou zijn voor het vakgebied van de register casemanager. Hoe bouwen we de re-integratie van uitgevallen werknemers op en meten we de voortgang en de progressie? Wat is meer betrouwbaar, een meting van de individuele (werknemers) beleving of vooral de gemeten uurtjes aanwezigheid? Wat is bij de re-integratie bepalend en wat geeft de doorslag op de vervulde arbeid in de functie om na de re-integratie het vinkje te plaatsen in het hokje: [ ] gelukt/ [ ] niet gelukt/ [ ] deels gelukt?

De nabije toekomst: een tsunami aan verzuim

Robots en slimme computers komen er in vliegende vaart aan en zijn niet tegen te houden, niet met wetgeving, niet door de vakbonden. Laten we vooral geen illusies hebben; wat we in Europa verbieden of weigeren wordt 2 maanden later in een ander werelddeel gedaan. Het was geen toeval dat op de dag van de recente grote OV-staking de eerste bus in Den Haag zonder chauffeur het traject naar het Haga Ziekenhuis rijdt. Dus hoe ziet het Nederlandse landschap eruit voor al die mensen die straks hun baan gaan verliezen? Hoe groot is de kans dat mensen in de loopgraaf van verzuim zullen springen omdat ze daar 2 tot 3 jaar tegen het onheil zijn beschermd (ontslagbescherming bij ziekte) en van daaruit ook nog eens de kans hebben op aanvullende bescherming; een WGA-toekenning? In dat kader is het nu al handig om te stoppen met de WIA-bodemverzekeringen, een verzekering die met name in de publieke sector erg populair is en die ook uitkeert wanneer er geen sprake is van arbeidsongeschiktheid.

Al die banen die verdwijnen maken ook een einde aan de grote Spoor 1-droom, er is immers geen re-integratie in de eigen functie meer mogelijk, die bestaat simpelweg niet meer. Het zal dus hoe dan ook ander werk worden en wat precies is nu nog niet bekend. De vraag is alleen of we met z’n allen verankerd in ‘ik heb rechten’ gaan zitten wachten tot het zover is of dat we voor die tijd aan de slag durven te gaan. En hoe ga je daarover als werkgever met je werknemers in gesprek? Wat is het begin, de openingszin? Ik probeer me voor te stellen hoe het is wanneer er op een dag iemand van HR voor me zit die zegt: Herwin, binnen nu en 1 jaar gaat jouw functie verdwijnen, jouw baan wordt gedigitaliseerd. Daarom mag je binnenkort een opleiding Dienend Leiderschap doen zodat je zelf sturing aan jouw toekomst kunt geven. Of ik zit tegenover een casemanager die kompasgesprekken voert en die me vraagt; Herwin je bent nu 56 en wat lijkt jou behalve je werk leuk om te doen en waar word jij blij van en waarvan krijg jij een goed gevoel? Bij welk gesprek voel ik me het meest op mijn gemak?

Facultatief casemanagement

Wachten totdat de ziekmelding er is en daarna volgens de spelregels het verzuim begeleiden, dat noem ik het (juridische) verplichte casemanagement. Gebaseerd op wettelijke spelregels met herkenbare procedures die voor iedereen te volgen en te toetsen zijn. In de nabije toekomst verwacht ik een vorm van begeleiding die meer op de persoon dan op het event (de verzuimmelding is afgestemd). Bij het facultatieve casemanagement is er geen sprake van een verzuimmelding en is niet alleen kennis en ervaring met de wettelijke kaders vereist maar zal het juist (vooral) op de vaardigheden aan gaan komen. Insteek voor deze gesprekken zijn niet de functie, niet het verzuim, niet de rechten en niet de plichten. Insteek is de eigen beleving over mijn eigen leven, waar word ik blij van, wat geeft mij een goed gevoel en hoe organiseer ik mijn eigen toekomst? We moeten eens gaan nadenken over een Borg 14 voor het facultatieve casemanagement. Misschien een leuk onderwerp voor een bijscholing van de RSC begin september? 

Bedankt voor je tijd, een fijne dag/avond en tot na 25 juli, daar ga ik voor!