Da wortik nie bly doorvan.
De afgelopen maanden was het wat stiller. Heel veel studenten, veel projecten, werken aan nieuwe opleidingen, verhuizing naar ons nieuwe pand en even minder behoefte om denksels en vindsels de wereld in te schrijven. Maar zoals beloofd: I’ll be back. En sinds mijn laatste blog is er voldoende wel gebeurd, niet gebeurd, wel geschreven en niet geschreven om weer eens naar het stralende wit van m’n beeldscherm te kijken en letters tot een geheel te laten dansen. In de titel staan wat speelfauten en ik hoop dat ze zo goed in het oog springen dat de gedachte ‘dat klopt niet’ meteen bij je op plopte. Want waar ik benieuwd naar ben, is of je dat gevoel (dat klopt niet) de afgelopen weken bij de volgende onderwerpen ook had.
Kippenvel ‘beim Notar’
Allereerst wil ik iedereen nog heel veel moois en een goede gezondheid voor 2019 wensen. Dat het voor jullie allemaal een geweldig mooi jaar mag worden. Een jaar waarin we hoop ik wat minder kramp krijgen als het een keer hard regent, wanneer er zowaar een sneeuwvlok dwarrelt en we met een Beaufortje 5 en dus alarmcode geel op social media niet net doen of dat er geen huis meer blijft staan, alle boten vergaan en het Nationale Rampenplan in werking moet treden. Een jaar waarin we een paard weer gewoon als een lieve mensenvriend gaan zien in plaats van het aardige dier als ‘schadelijk’ te betitelen door om te rekenen hoe vervuilend het beestje wel niet is; omgerekend 21.453 km per jaar. Ehhhhh, deze kilometers worden dan ook nog eens gereden met een SUV. Kortom, ik wens jullie allemaal ook vooral een lekker ouderwets normaal jaar toe, waarin het nieuws echt is gebeurd en niet wordt ’gemaakt’ door het ‘vinnikjournaille’.
Herfststormen
Jagend blad in striemende regenvlagen onder dreigend donkere wolkenluchten, fel opgezweept door de gierende wind: herfststormen. Herfststormen in mijn hoofd met bomen zonder bladeren, verregend spiegelend asfalt, de mensen in jassen, het schijnsel goudgeel uit de tram. De klanken van de Trois Gnossiennes dwarrelen als herfstbladeren soms somber, soms blij, af en toe opstandig of dreigend gitzwart, woeste gedachten door m’n hoofd. Alles voelt vloeibaar, ik kan niets meer vastpakken, niets beklijft nog en ik ben moe, zooooo moe. En ik heb geen zin meer, nergens zin meer in: niet in mijn omgeving, niet in mijn werk. Geen energie, geen verbinding, geen contact meer met mezelf.
Indirect verzuim
Wel eens van de term indirect verzuim gehoord? Vast wel, het zal me echt niet verbazen wanneer het de meesten van ons bekend en vertrouwd in de oren klinkt, want indirect verzuim is een logische vorm van verzuim, toch? Maar natuurlijk, dus laten we samen eens gaan kijken wat er achter deze zo vanzelfsprekende benoeming eigenlijk schuil gaat, wat het nu precies is. Hup naar Google, “indirect verzuim” intypen en ‘enter’ en daar komen de onderwerpen in beeld: Wat is verzuim? Ziekteverzuimkosten worden uitgedrukt in direct en indirecte verzuimkosten. Verzuim- direct verzekerd van minder kosten, Verzuim en ingebrekestelling. En nog pagina’s vol met dit soort titels met uitleg.
Personeelsnummer 007
Het meest beroemde personeelsnummer is wel 007. En iedereen weet van wie dat nummer is: dat is van ene mijnheer Bond, James Bond. Wat heeft deze befaamde geheimagent die alles kan, alle talen spreekt, waarvoor alle vrouwen vallen en die de wereld gemiddeld 3x per jaar redt nu helemaal met verzuim en arbeidsongeschiktheid te maken? Met zijn licence to kill worden zijn tegenstanders niet arbeidsongeschikt, maar gaan linea recta richting ultra lang en voor altijd parkeren, dus daar zit geen causaal verband.
Vorige week gebeurden er een aantal dingen en één ervan bracht me op 007 en ik zal jullie ook meenemen in dat verhaal. Wat er gebeurde was dat er tijdens een bijscholing voor casemanagers die zijn aangesloten bij het Register Specialistisch Casemanagement (RSC) de ‘blanco rekening’ voor interventies aan de orde kwam. Dat is dus de nota van de toekomst waar niets meer op staat: niet voor wie (welke werknemer), niet voor wat (welke dienstverlening), niet waar (welke dienstverlener) en niet waarom (in opdracht van wie, bijvoorbeeld de bedrijfsarts).
Lees meer…
Peren aan de appelboom
Eind juli heeft het ministerie van SZW het volgende document gepubliceerd: “Gezamenlijke uitleg van de Beleidsregels ‘De zieke werknemer’ van de Autoriteit Persoonsgegevens (publicatiedatum 21 april 2016) waar het gaat om het vragen naar en het verwerken van gegevens door de werkgever bij een ziekmelding”. Voor wie hem niet bij de hand heeft, volgt hieronder de integrale tekst:
De onderstaande tekst heeft betrekking op de periode van de ziekmelding tot het eerste advies van de bedrijfsarts.Lees meer…
Nieuwe tijden
We leven in supersonische tijden, de wereld om ons heen verandert zo snel dat het allemaal bijna niet meer bij te houden is. Zo gaan tijdsbesef en de snelheid van veranderen hand in hand en ze verdelen onze verwarring heel eerlijk: een jaar gaat schijnbaar steeds sneller voorbij, maar gelukkig gaan de veranderingen zo snel dat het lijkt dat het nog net zo lang duurt als vroeger. Het enige slachtoffer zal ons geheugen zijn, tenzij daarvoor binnenkort een geheugendrankje met een soort van nano MB-upgrade wordt uitgevonden. Digitaal nieuws op de smartphone, twitter, facebook en whatsapp, nieuws en nepnieuws, de baas met tig mailtjes, de zoveelste reorganisatie, de megalomane weerrecordpiepers; het is om bijkans gek te worden van alle prikkels.
ARBO 2.0
Even terug in de tijd, de tijd dat er nog geen UWV bestond. De uitvoering van bijvoorbeeld de Ziektewet lag toen nog bij de bedrijfsvereniging; daarvan waren er begin jaren 90 vorige eeuw enkele tientallen. Aardig om eens te kijken hoe dat in elkaar zat, ter inspiratie voor arbomodellen 2.0.
van Eigen Regie naar Zelfregie?
De afgelopen jaren hebben we een ware kakafonie aan Eigen Regie Modellen (ERM) voorbij zien komen, waarbij de leidinggevende bij verzuim de mogelijkheden uitvraagt of bijvoorbeeld verzuimverlof toekent. Er is zelfs een STECR-richtlijn voor het Eigen Regie Model opgesteld waarmee de arbodienstverlening ‘wat meer op afstand’ kon worden gezet, waardoor de leidinggevende min of meer met één bil op de stoel van de bedrijfsarts kwam te zitten. Iedereen was het er eigenlijk wel over eens dat verzuim een aandachtsgebied was dat meer richting de werkvloer ‘geduwd’ moest worden, want daar zit nou eenmaal de meeste kennis over de werknemer.
Een meer dan prettige bijkomstigheid daarbij was ook dat een groot deel van de hoofdpijndossiers op die manier direct mee richting leidinggevende verhuisde. Hoe fijn was dat? Briljant idee en dito concept en vooral in de (semi) publieke sector is het nog steeds een superhit. Helaas krijgen we iedere week bij CS wel studenten die aangeven dat de grootste leverancier van ERM nog steeds beweert dat het allemaal wel kan, zolang de werknemer en verzuimende werkgever het gesprek maar in een goede sfeer voeren. Wanneer onze mening gevraagd wordt, doen we tegenwoordig hetzelfde als ik hier nu: we verwijzen de student terug naar die partij en adviseren de (meer dan duidelijke) richtlijn van de AP mee te nemen, om daarover samen in een fijne sfeer een goed gesprek te voeren.
