Ik vergeet al 15 jaar haar naam, maar mijn huisarts is een aantrekkelijke en leuke vrouw die iedere 5 jaar maar 1 jaar ouder wordt. Ze blijft op de een of andere manier altijd jong. Door de situatie van vorig jaar zie ik haar tegenwoordig wat vaker en soms verras ik haar met de vraag: “En hoe is het nu met de dokter?” Dan komt meteen de glimlach en het antwoord: “We gaan het over jou hebben, hoe gaat het met je?”

Af en toe belt ze. Zonder vastomlijnd en gekaderd belschema en zonder standaard vragenlijstjes, maar gewoon ad hoc en persoonlijk. “Hoi Herwin, hoe gaat het met je, hoe voel je je?” Geen vragen over klachten, medicijnen, manier van leven of voedingspatronen maar interesse en aandacht voor mij. Welgemeende aandacht voor hoe ik me voel en wat me beweegt. Om per direct verliefd op te worden, hartklachten of niet.

Lees meer…

Ik val meteen maar met de deur in huis: de wereld zal eerder van Corona herstellen dan de wereldeconomie en die weer eerder dan onze nationale economie. Hoewel onze politici daar nu anders over denken, zullen volgend jaar om deze tijd de gesprekken over de politieke naïviteit gaan. Dat de huidige gedachte dat het gewoon een kwestie is van maatregelen versoepelen, knop op ‘aan’ zetten en weer gaaaaaan wel heel erg kort door de bocht en wishfull thinking was. Merkel en Macron gaven al een schot voor de boeg met hun gezamenlijk gedragen wens om een hulpfonds met 1600 (!) miljard euro in te richten om de levensvatbaarheid van de EU in haar huidige vorm te borgen. Het fonds is nu nog tegengehouden door de ‘vrekkige vier’ maar is volgend jaar om deze tijd grotendeels toch gerealiseerd.

Lees meer…

Onze minister van Sociale Zaken gaf afgelopen maand een toelichting op zijn visie op de arbeidsmarkt tijdens LabourLawLands. Een mooi podium om wat toekomstplannen te ontvouwen en vol vuur vertelde hij wat hij tijdens een werkbezoek in het Westland had meegemaakt:

“Het echte verschil is niet met het blote oog te zien. Ik heb me er zelf over verbaasd, tijdens mijn bezoek samen met de Inspectie SZW, aan een glastuinbouwbedrijf in het Westland. Daar stonden ze namelijk. Tomatenplukkers, wel meer dan drie. Ze beginnen hun werk op hetzelfde tijdstip, eten tegelijk hun broodje en gaan ook samen weer huiswaarts. En aan het einde van de dag hebben ze ongeveer hetzelfde aantal tomaten geplukt. Maar toch hebben ze een ander ‘label’. ZZP’er. Uitzendkracht. Werknemer.”  

Lees meer…

Prinsjesdag, waar gaat ons belastinggeld naar toe, welke politieke partij stuurt welk stokpaardje de arena in? Ieder jaar wordt het weer spannend gemaakt en is er veel media-aandacht voor het Haagse feestje dat twee dagen duurt en waar de miljarden verdeeld worden. Ik begrijp dat er net als ieder jaar ook dit jaar in verhouding weinig aandacht zal zijn voor de rekeningen die werkgevers betalen waar het verzuim en arbeidsongeschiktheid betreft. De nota’s kunnen gestuurd en de uitvoering (UWV en Belastingdienst) is goed geborgd. Wel is diezelfde uitvoering inmiddels behoorlijk complex geworden en met name voor de kleinere werkgever eigenlijk niet meer te doen.

In tegenstelling tot wat er in het Amazonegebied gebeurt, is er ook oerwoud wat wel groeit als kool; dat van de Nederlandse regelgeving bij verzuim en arbeidsongeschiktheid. Om de ‘kleinere’ Nederlandse werkgever behulpzaam te zijn bij de toenemende dichtheid van dit regeltjesoerwoud, is vorig jaar afgesproken dat de verzekeraars een helpende hand kunnen gaan toesteken met een zogenaamde MKB-verzuim-ontzorgverzekering. Nu kan ik een vlammend betoog afsteken over goed of niet goed, maar laten we samen eens een andere afslag nemen en deze nieuwe dienstverlening in de dop eens meer van dichtbij bekijken.

Lees meer…

De vorige blog is inmiddels meer dan 14.000 keer gelezen en bij deze bedank ik iedereen voor de verbazingwekkende belangstelling en vooral ook voor de warme en hartelijke reacties! Een korte update; het gaat inmiddels gemiddeld goed met me en 25 juli aanstaande gaat de volgende ingreep plaatsvinden. Ik zie mijn volgende ontmoeting met de Houdini der dotteraars, Dr. Hoseyni, vol vertrouwen tegemoet.

Lees meer…

De titel van deze blog zou kunnen doen vermoeden dat er op die dag ergens een leuk stukje stond dat me alsnog de inspiratie geeft om er iets van te vinden, over te zeggen. Ja hoor, in de Trouw van 24 april stond best een aardige: Het kan dus tóch: gratis geld voor iedereen. Of een ander leuk artikel waarin de Raad van State waarschuwt voor te veel belastingdruk. Maar daar gaat deze blog niet over, dus er speelde op 24 april 2019 vast iets anders en het is inderdaad geen toeval dat ik daar ongeveer een maand later over schrijf.

Lees meer…

Eind vorig jaar, half december, was er nieuws vanuit Den Haag; het ging over het Productconvenant MKB verzuim-ontzorgverzekering. Er is inmiddels het nodige over deze productconvenant gezegd en geschreven en een interessante mening komt bijvoorbeeld van Janthony Wielink. Hij concludeert dat het achterliggende motief het borgen van de arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd is.

Lees meer…

De afgelopen maanden was het wat stiller. Heel veel studenten, veel projecten, werken aan nieuwe opleidingen, verhuizing naar ons nieuwe pand en even minder behoefte om denksels en vindsels de wereld in te schrijven. Maar zoals beloofd: I’ll be back. En sinds mijn laatste blog is er voldoende wel gebeurd, niet gebeurd, wel geschreven en niet geschreven om weer eens naar het stralende wit van m’n beeldscherm te kijken en letters tot een geheel te laten dansen. In de titel staan wat speelfauten en ik hoop dat ze zo goed in het oog springen dat de gedachte ‘dat klopt niet’ meteen bij je op plopte. Want waar ik benieuwd naar ben, is of je dat gevoel (dat klopt niet) de afgelopen weken bij de volgende onderwerpen ook had.

Lees meer…

Allereerst wil ik iedereen nog heel veel moois en een goede gezondheid voor 2019 wensen. Dat het voor jullie allemaal een geweldig mooi jaar mag worden. Een jaar waarin we hoop ik wat minder kramp krijgen als het een keer hard regent, wanneer er zowaar een sneeuwvlok dwarrelt en we met een Beaufortje 5 en dus alarmcode geel op social media niet net doen of dat er geen huis meer blijft staan, alle boten vergaan en het Nationale Rampenplan in werking moet treden. Een jaar waarin we een paard weer gewoon als een lieve mensenvriend gaan zien in plaats van het aardige dier als ‘schadelijk’ te betitelen door om te rekenen hoe vervuilend het beestje wel niet is; omgerekend 21.453 km per jaar. Ehhhhh, deze kilometers worden dan ook nog eens gereden met een SUV. Kortom, ik wens jullie allemaal ook vooral een lekker ouderwets normaal jaar toe, waarin het nieuws echt is gebeurd en niet wordt ’gemaakt’ door het ‘vinnikjournaille’.

Lees meer…

Jagend blad in striemende regenvlagen onder dreigend donkere wolkenluchten, fel opgezweept door de gierende wind: herfststormen. Herfststormen in mijn hoofd met bomen zonder bladeren, verregend spiegelend asfalt, de mensen in jassen, het schijnsel goudgeel uit de tram. De klanken van de Trois Gnossiennes dwarrelen als herfstbladeren soms somber, soms blij, af en toe opstandig of dreigend gitzwart, woeste gedachten door m’n hoofd. Alles voelt vloeibaar, ik kan niets meer vastpakken, niets beklijft nog en ik ben moe, zooooo moe. En ik heb geen zin meer, nergens zin meer in: niet in mijn omgeving, niet in mijn werk. Geen energie, geen verbinding, geen contact meer met mezelf.

Lees meer…